Oormijten komen voor bij honden, katten, fretten en vossen, en leven in de gehoorgang. De volwassen mijten zijn ongeveer 0,4 mm lang en kunnen alleen worden gezien met een loep of microscoop.

Symptomen van een oormijtbesmetting zijn onder andere jeuk, schudden met de kop, krabben (wat vaak leidt tot secundaire bacteriële infecties), droog/donker/korrelig oorsmeer en soms bloeduitstortingen in het oor.

De mijt leeft van huidcellen en veroorzaakt geen tunnels in de huid. De behandeling van een oormijtbesmetting is noodzakelijk vanwege de vervelende symptomen en de kans op oorontsteking. De beschikbare behandelingen werken niet tegen de eitjes, dus behandeling moet gedurende 2 tot 3 maanden om de twee à drie weken worden herhaald.

Alcohol is niet goed voor onze lever, maar de schade die onze hondenvrienden hierdoor oplopen is veel groter. Alcohol kan diarree, braken, ademhalingsproblemen en coma veroorzaken. Geef je hond dus geen slokje mee.

Deze mijt graaft gangen in de huid en veroorzaakt intense jeuk. Krabben leidt tot korstvorming. Sarcoptes is zeer besmettelijk en kan worden overgedragen op mensen. Effectieve behandelingen zijn beschikbaar, maar sommige kunnen problemen veroorzaken bij honden met bepaalde genetische defecten, zoals het MDR-gendefect.

Demodex leeft in haarzakjes en talgkliertjes en komt vaak voor bij kortharige rassen. Hoewel veel honden deze mijt bij zich dragen, hebben slechts enkelen er last van. Erfelijke gevoeligheid speelt mogelijk een rol. Behandeling is mogelijk met diverse middelen en moet worden voortgezet tot twee weken na het verdwijnen van de mijt.

Bij een besmetting met vachtmijt lijkt het alsof de hond een stoffige huid/vacht heeft, vandaar de bijnaam "walking dandruff". Deze mijt veroorzaakt meestal weinig tot geen overlast voor de hond, maar kan wel lichte jeuk veroorzaken. Het is een zoonose, maar kan zich niet handhaven bij mensen. Behandeling omvat specifieke middelen en het reinigen van de omgeving waar de hond verblijft.